Loef in London

Zomaar heerlijk opeens moest het moppie een dagje vliegen met de prive-jet naar London en dus ging ik haar daar opzoeken, duhhhhh. Tussen de middag troffen we elkaar bij Tate Modern, en het voelde opeens alsof het maar zo'n pierig eindje is naar London en dat dat dus kon, zo even, samen. Koffie en naar 'Exposed', een indrukwekkende tentoonstelling over mensen gefotografeerd zonder dat ze het wisten of speciaal toestemming hadden gegeven. Er in lopend dacht ik mmmm, maar steeds meer werd ik een wereld ingetrokken van voyeurisme, van kijken naar iemands leven in 1 verstild plaatje wat zoveel vertelde. Armoede, verdriet, tough life, dood...Vooral de serie van fotografe Merry Alpern die foto's had genomen vanaf de overkant van een bordeel (in het financiele centrum van New York), door kleine vieze ramen zag je momentopnamen van het onpersoonlijke leven in een bordeel...hoewel, toch dan weer juist heel persoonlijk. Het was vooral de 12 foto's samen die als geheel een mokerslag vormden. Ik werd er intens treurig van. Boven wat foto's, maar er waren heftigere. Daarna moesten we drinken, dat moest gewoon. Een glaasje in het restaurant op de bovenverdieping van Tate met uitzicht over de stad. Toen naar Kensington, beetje winkelen, beetje op terras zitten, zoeken naar Jo Malone, waarbij ik ongenadig op mijn plaat ging, terwijl Pam mij een verhaal vertelde over hoe zij ongenadig op haar plaat ging. Te toevallig....toen zagen we nog dat bordje (we zagen er wel meer) 'I hate walking on high heels on a cobbled street'. Veel te snel mos ze weer weg en ik ook...maar hey beter iets dan nietsss. Was fijn wijffie!

Loef London