Michael Jackson dood....toch maar even een stukje. Gek dat je bij iemands leven denkt dat het zo hoort te eindigen. Bij hem kon het niet anders dan zo denk ik. Niks hysterisch, maar wel een beetje weemoedig, zoals ik aan Kar en Lotje in de auto naar school uitlegde, die muziek speelt zo door je eigen leven met coole nummers tot vaak ook groeiende irritatie over het freakgehalte, de hoge oohs, met die kruisgreep. Op een gegeven moment was het ook een beetje klaar, toen was het ook niet meer echt cool en hield ik ook van de wat heftigere bands (en Prince was toen hipper), na een tijdje ging hij er idioter uitzien, maar werden de nummers zo sociaal bewogen, heel knap en aangrijpend (met die gospel koren) totdat dat thema ook een beetje klaar was en zich herhaalde. Maar nu ik naar de top 40 Michael Jackson nummers luister zitten er terugkijkend zoveel goeie nummers tussen en sommigen zullen tijdloos blijven, denk ik. Liberian Girl, heb ik me net gek om gelachen, zo van de jaren 80, met precies die filmsterren etc. Sommige nummers was ik een beetje vergeten, zoals Will you be there (uit Free Willy), zit zo'n lekker ritme in en dat lekkere koor. Het was vast niet makkelijk om Michael Jackson te zijn, geniaal en briljant muzikaal, gevoelig, eigenlijk altijd een klein jongetje geweest omdat hij het niet geweest is, ongemakkelijk met de harde wereld, vast eenzaam etc en dan nog even los van alle rotzooi eromheen. Hij was ook mannelijker op het podium dan ernaast. Ik moest soms zelf ook Michael Jackson een beetje uitlachen...die doekjes over de kinderen. Vandaag vertelde de vriend en voogd van de kinderen dat die doekjes er waren zodat die kinderen op andere momenten gewoon met hun vrienden door de stad konden lopen om naar de film te gaan. Een manier om te proberen ze toch een zo normaal mogelijk leven te bieden naast zo'n extreem beroemde vader...logisch en waarschijnlijk toch niet slecht bedacht, want het schijnt gewerkt te hebben, die doekjes alleen als vader meeliep...ik had de nadruk alweer op de freak gelegd. Anyway...ik zei laatst tegen iemand 'ga naar Michael in London, want dat is vast de laatste kans' en hier zeggen ze dat hij die 50 (!) concerten no way had volgehouden met zijn conditie, dus het heeft zo moeten zijn. Curtain call for Michael Jackson, maar die muziek die blijft!
Okee, nog even Man in the Mirror (koor aan het eind, ijzerrrrsterke tekst, yep, wil je toch echt weer een change maken!, net zoals in Earth Song overigens, zie Blog paar maanden geleden).
en dan zo lekker jaren '80:
en interview in 6 delen...toch redelijk relaxed en niet zo freaky als ik in mijn herinnering heb...ja, die klus, what was he thinking??
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten